Verhalen uit de Merenwijk 9: Hemelvaartsdag

Net als de rest van de wereld is Viisionair Peter deze dagen voornamelijk in en rond zijn huis te vinden. Met het kleiner worden van zijn wereld, verruimt zijn blik op alles wat tot nog toe zo vanzelfsprekend leek. In ‘Verhalen uit de Merenwijk’ deelt Peter de komende periode zijn ervaringen.

We ontbijten op deze vrije feestdag. We hebben het over de betekenis. Mijn vrouw geeft les op een openbare basisschool en daar wordt geen aandacht geschonken aan de betekenis van deze dag. We vinden dat beiden eigenlijk een beetje vreemd. Want je hoeft toch niet gelovig te zijn om te weten wat die dag betekent? Onwillekeurig denk ik terug aan mijn lagere schooltijd. Godsdienstonderwijs was toen op die openbare school facultatief. Ik volgde het en vond de lessen interessant en leuk. Dat kwam eigenlijk door de dominee, meneer Bloemendaal. Een grote vriendelijke man die nooit voorlas maar verhalen vertelde en dat als een begaafd acteur heel goed deed. Die verhalen zijn denk ik ook mede daarom zo goed blijven hangen. Ik herinner mij zeer levendig dat de dominee met woeste gebaren Jezus imiteerde terwijl hij allerlei handelaren de tempel uitjoeg en misschien wel sloeg.

Ik kan er niets aan doen dat vaak verbanden zien, zo ook nu. We waren op de fiets geklommen voor een stevige fietstocht. Die voerde ons eerst langs de randen van de Kagerplassen waar we beiden constateren dat we het nog nooit zo druk gezien hebben. Sloepjes, de een nog groter dan de ander, blokkeren zelfs het zicht aan de horizon. Als je flink kan springen kan je van de een naar de ander komen. De tocht voert ons langs de invalswegen naar Noordwijk, alwaar colonnes blinkende motorfietsen, wielrenners, scooters en cabrio’s zich een weg banen. De materialiteit van al deze vaar- en voertuigen brengen automatisch die woest zwaaiende dominee in mijn geheugen en ik moet wel glimlachen, Hemelvaartsdag en dan deze overdaad aan materie… ’s Avonds vernemen we dat de werkeloosheid en opkomende armoede alarmerend hoog zijn.

Het strand is ondanks 1,5 meter afstand propvol. We nemen een van de laatste afslagen waar het stiller is en wandelen naar de vloedlijn. Het water is zo lekker koud, de licht zoute geur een geruststelling. Twee condensstrepen verraden dat het niet een normale situatie is, meestal zijn dat er vele tientallen. We kruipen tegen de duinrand aan en gaan zitten en liggen, de zon is sterk, de wind zwoel en de meeuwen, ach, die krijsen zoals altijd. De kleuren zand, de kleur van de zee, ze vormen een omgekeerde beeldtaal met het windscherm dat een eindje van ons af staat, ik neem er een foto van.

We slenteren terug door de opkomende golfjes van de vloed en gaan ter hoogte van de 3e strandtent omhoog richting onze fietsen. De beats van funky coole strandmuziek rollen ons tegemoet.
Alle ligstoelen, alle windschermen en iets verderop alle parkeerplekken zijn bezet. Men drinkt, eet en baadt in de zon en – tja ik kan er niet omheen – in weelde. Op de terugtocht fietsen we langs verlaten sportvelden en overvolle kanalen terug naar Leiden.

Blijf zoveel mogelijk binnen, was je handen, en kom er goed doorheen.
Peter