Voel je thuis in een tweede huis

Viisionair Peter zoekt deze dagen de rust van de Franse ‘campagne’ op en dat brengt hem tot nieuwe inzichten. Zo ook over de mogelijkheden voor een tweede huis. Financieel niet voor iedereen haalbaar, of misschien toch als je wat creatiever kijkt?

Na drie snikhete dagen trekt de hemel dicht en begint het met kleine waterdruppels die overgaan in een zacht ruisend gordijn. Code oranje voor onweer zegt de website die het weer voorspelt in Lot (Fr). We besluiten de wandeling met Nugget onze whippet even uit te stellen. Hij besluit zelf het grote terrein vol met struiken, gras en afgezoomd met een enorme rij naaldbomen te gebruiken voor zijn ochtendritueel. Schapen mekkeren in het naaldbos en verder hoor je behalve de gestaag vallende regen niets. Op je eigen adem na misschien dan. We behuizen een gastenverblijf in een ouderlijk huis van een Franse familie die we goed kennen. De eigenaar, geërfd van zijn vader en moeder, heeft het ‘verkocht’ aan zijn drie zonen. Die hebben het kleine en bescheiden huis inmiddels vergroot met aanpalende ruimten en een apart gastenverblijf in dezelfde stijl. Ik zit op de veranda dit verhaal te typen, links van mij zie ik de ligstoelen rond een zwembad(je). De rust is eigenlijk niet te beschrijven en contrasteert zo enorm met ons stadse leven en het drukke alsmaar werken. De kleurschakeringen, het licht, het getjilp van vogels (die ik nu ineens wel bewust hoor)… het brengt beelden van Seurat, Monet, Renoir en Van Gogh naar boven. Je zou je zo 150 jaar terug in de tijd wanen. Ik moet onwillekeurig denken aan die kostelijke film Midnight in Paris waarin een nietsvermoedende Amerikaan door een ritje in een klassieke Peugeot terugkomt in de tijd van Hemmingway en Pablo Picasso en ze ook daadwerkelijk ontmoet (kijktip!).

Er is iets aan zo’n huis, de rust, de omgeving die al het lawaai in je hoofd en leven dimt en doet verstommen. Mijn collega Maarten verbouwt een huis in Frankrijk. Zo af en toe laat hij foto’s zien. De progressie is gestaag en evident. Hij doet het samen met zijn vader en ander familieleden die de handen uit de mouwen willen steken. Op een van de laatste gezamenlijke calls voor de vakantie, hij werkt vanwege corona vanuit dat huis, zien we zijn zoontje en wat koeien op de achtergrond. Houd dat beeld even vast. Zou dit de nieuwe tijd worden? Stel dat we Jean-Jacques Rousseau’s filosofie van terug naar de natuurlijke staat deze wending kunnen geven? Dat we rust vinden in een hectische baan, dat we het onverenigbare toch weten te verenigen?

Het tweede huis, voor velen een luxe en misschien onbereikbaar. Tenzij je het anders bekijkt, tenzij je iets kunt doen samen met anderen. Met familie bijvoorbeeld. Maak er een meerjarenplan van, bouw of verbouw iets wat aanvankelijk niet de moeite waard lijkt. Ik ken iemand die een periode tussen twee banen heeft gebruikt om samen met zijn vader een boot te bouwen. Je kunt ook een huisje opknappen, het later vergroten, etc. Opnieuw vrienden van ons deden dat in de veenkolonies in Groningen. Nu een pareltje, toen tranen trekkend gammel. We zijn ons terdege bewust dat alles geld en tijd kost, het pleidooi hier is dat elke lange reis altijd met de eerste stap begint. We leiden misschien wel een beetje aan de luie perfectie, een huis moet pico bello zijn willen we een bod doen. Eigenlijk alleen maar je meubels erin schuiven en hoppa klaar is zo’n beetje de norm. Er zijn stylisten en andere adviseurs die je huis ‘hapklaar’ aanbieden. Met zo’n tweede huis willen we zeggen: kijk er doorheen, kijk met je fantasie en neem er de tijd voor. De tijd is een vriend en voor je het weet speel je ‘petanque’ in de tuin van je eigen of gedeelde tweede woning. En heel misschien wordt het zelfs wel je eerste woning, de tijd gaat het leren.

Plan een vrijblijvende telefonische afspraak