Free Britney: wat we kunnen leren van de muziekindustrie

Wat kunnen we leren van de muziekindustrie? Dat mensen die hun eigen pad kiezen langer meegaan en mooiere dingen maken. Zo is het ook met medewerkers die in hun teams de rollen en verantwoordelijkheden kiezen en daarmee kunnen werken aan de beste versie van zichzelf. Geef ze autonomie en dromen komen uit, zegt Marc-Peter Pijper.

Snik… Daft Punk stopt na 28 jaar. Dat zegt niet iedereen evenveel, maar geloof mij als ik zeg dat dit Franse duo de elektronische dancemuziek heeft vernieuwd. Niet voor niets haalde hun mysterieuze afscheidsfilmpje, Epilogue, vorige maand het landelijke nieuws. Zelf keek ik die 8 minuten durende clip helemaal af (en met mij ruim 20 miljoen anderen). Het wordt ook een gemis voor de muziekindustrie.

Nou staat dancemuziek niet bepaald bekend om de diepgaande lyrics en dat geldt in zekere mate ook voor dit Franse duo. Toch hebben zij een heldere boodschap: wees jezelf, doe de dingen zoals jíj dat wilt en laat je niet door anderen en de muziekindustrie vertellen hoe het moet. Daft Punk had daarin een lichtend voorbeeld: de Italiaanse discopionier Giorgio Moroder. Zij eerden hun held in 2013 met het nummer Giorgio by Moroder, waarin de man zelf het belang van échte autonomie mocht vertellen:

You want to free your mind about a concept of harmony and of music being correct
You can do whatever you want
So nobody told me what to do
And there was no preconception of what to do

Uitgebuit door muziekindustrie

Uitzinnige creatieven als Moroder, Daft Punk, maar natuurlijk ook Stevie Wonder, Bob Marley of Madonna, hebben eeuwigheidswaarde. Ze overleven alle trends omdat zij hun eigen pad uitstippelden. Denk je dat Giorgio Moroder of Daft Punk ooit een beoordelingsgesprek hebben gehad?

Toch vind je ook in de schimmige wereld van de popmuziek veel arbeidsleed. Artiesten hebben vaak geen zeggenschap over hun muziek, velen worden zelfs uitgebuit. Vaak zijn dit eendagsvliegen, leuke smoeltjes die door het apparaat worden verslonden en uitgekakt.

Free Britney

Neem Britney Spears. Een groter contrast met Daft Punk is haast niet denkbaar. Vorige maand verscheen de documentaire Free Britney, die een ontluisterend beeld schetst van de muziekindustrie. In deze spraakmakende film zien we een vrolijk zang- en danstalent psychologisch langzaam maar zeker kapotgaan door mensen die het beter weten, die allemaal wat van haar vinden, en die uiteindelijk haar autonomie afpakken (en ook haar geld trouwens).

Robots

Daft Punk vermomde zich als robots maar feitelijk is Britney de robot; voorgeprogrammeerd om te zijn hoe anderen haar zien. De leden van Daft Punk waren met hun eigenzinnige androïde act juist ultieme voorbeelden van de People First-filosofie. Net als Moroder bleven zij volledig trouw aan hun eigen idealen en verwijderden zij alle obstakels om hun artistieke vrijheid te krijgen en te behouden.

Nu wil ik het bedrijf waar ik werk – Viisi – zeker niet vergelijken met de muziekindustrie, we blijven voorlopig nog ‘gewoon’ een hypotheekadviesbedrijf, maar wij zijn er heilig van overtuigd dat onze People First-filosofie werkt.

Magic

Wat ze in de muziek artistieke vrijheid noemen, heet in de wereld van het werk autonomie. Waar mensen de autonomie hebben om in teams hun rollen en verantwoordelijkheden te kiezen, en te werken aan de beste versie van zichzelf, ‘that’s where the magic happens’. Geen corporate talk en grote stafafdelingen. Geen hijgerig gedrang om die schaarse promotieplekjes. En ook geen managers die heersen over hun eigen koninkrijkje. Wél ondernemerschap, de drive om te willen winnen en een grote verantwoordelijkheid.

Resultaat: Intrinsiek gemotiveerde mensen die veel verder kijken dan rigide functieomschrijvingen, en samen met collega’s continu op zoek gaan naar hoe alles nog beter en efficiënter kan.

Dat gaat met vallen en opstaan en het is echt niet allemaal in één keer goed, maar we groeien als bedrijf gestaag door en zoeken ook dit jaar weer veel nieuwe collega’s. Groei is niet een doel op zich. Het echte doel is met nog meer mensen samen te werken die óók op het werk zichzelf willen zijn en samen met hun team topprestaties willen leveren.

Laten we nog één keer luisteren naar de lessen van Daft Punk (ft. Pharrell Williams):

We’ve come too far
To give up who we are
So let’s raise the bar
And our cups to the stars

Deze column verscheen op 10 maart 2021 op PW.