Verhalen uit de Merenwijk 5: dolce fare niente

Net als de rest van de wereld is Viisionair Peter deze dagen voornamelijk in en rond zijn huis te vinden. Met het kleiner worden van zijn wereld, verruimt zijn blik op alles wat tot nog toe zo vanzelfsprekend leek. In ‘Verhalen uit de Merenwijk’ deelt Peter de komende periode zijn ervaringen.

Net als jullie neem ik het nieuws tot me, internet, radio, tv, vele, vele zenders. Wonderlijk hoe een microscopische verzameling erfelijk dood materiaal dat hele gedoe van ons op zijn kop zet. Wat is er nu eigenlijk anders geworden? Gaat het echt effect hebben of vervallen we weer als verslaafden in onze oude gewoonten. Ik werd uitzonderlijk getroffen over een nieuwsbericht op nu.nl. Daar stond dat tijdens de coronacrisis er geen huurders op straat gezet worden. Deze zin is te bizar voor woorden. Ik kan hem maar niet van me afzetten. Betekent het dat in elke andere crisis je wel mensen op straat zet? Leef ik in een samenleving die überhaupt nadenkt over wat ze anderen aandoet door ze op straat te zetten? Wat voor lieden hebben eigenlijk de macht in dit land? Vind ik dat ze die moeten blijven houden? Kafka, ja het is puur Kafka zo’n bericht. De meedogenloze achteloosheid van zo’n bericht is het faillissement van een ethisch en sociaal coherente samenleving. Wat vinden jullie nou van zo’n bericht en de ontzagwekkende beschavingslacune die er achter schuil gaat?

Tekenen, wat is tekenen toch fijn, zomaar krabbelen, iets natekenen, je fantasie de vrije loop laten. Je atelier is een A4, je potlood en je hoofd. Tekenen gaat over de essentie van dingen. Je kunt je niet verschuilen achter grote kleurvlakken, de lijn is de essentie van een tekening en daarmee zijn waarheid. Tekenen doet je vergeten, je raakt in een flow. Doe het maar eens, pak een A4 en een potlood en dwing jezelf er minstens een uur je potlood over te laten dwalen. Wat gaat het worden? Stel die vraag maar niet, laat maar gaan dat potlood en verbaas je straks over het resultaat. Laat de rust in je dalen, wie heeft er nog haast? Misschien is dat het wel, de haast is weg, behalve voor de lycra wielrenners die ik in een eerder verhaal al verwenste. Die hebben nog altijd haast. Vreemd hoe we jakkerden door ons leven en daardoor in onze vrije tijd ook jakkeren. We hebben de rust verbannen. Zondagsrust…toch zo gek nog niet. Nu jullie hier toch zijn; het ‘dolce fare niente’, vrij vertaald ‘de zoete luiheid’, is iets wat me erg aanspreekt. In de zoete, doelloze luiheid ontstaan namelijk de contouren van dingen die er nog niet zijn. Het is niet voor niets een Italiaans begrip, het land van de kunsten van een van onze oudste culturen. Waar het voedsel nog een cultuurwaarde vertegenwoordigd net zoals de olie en de wijnen. Onze Italiaanse vrienden in de Marche contacten we regelmatig. Supermarkten zien ze vrijwel niet, alles wordt verbouwd op eigen grond en tuin. Wijn, olie, vis, fruit, ruilhandel is springlevend. Ik heb een keer een bijna ruzie meegemaakt tussen Italianen over de kwaliteit van het water in pizzadeeg. In het verderop gelegen winkelcentrum van onze wijk is een kebabwinkel, het zilverfolie waarin de broodjes over de toonbank gaan worden na consumptie achteloos naast de prullenbak gegooid. Ze waaien als verweesde dode glimmende vogels door de lucht en het gras. Zou Marcel Duchamp die nu ready-made kunst genoemd hebben…?

Blijf zoveel mogelijk binnen, was je handen, en kom er goed doorheen.
Peter