Verhalen uit de Merenwijk 7: een bliksemschicht buiten
Net als de rest van de wereld is Viisionair Peter deze dagen voornamelijk in en rond zijn huis te vinden. Met het kleiner worden van zijn wereld, verruimt zijn blik op alles wat tot nog toe zo vanzelfsprekend leek. In ‘Verhalen uit de Merenwijk’ deelt Peter de komende periode zijn ervaringen.
Friedrich Nietzsche zegt dat wij als mens graag in de natuur verkeren omdat deze geen mening over ons heeft. Ik kijk naar de nog steeds drukbezochte wandelpaden aan de noordkant van onze wijk tijdens de dagelijkse wandeling. Onze wijk grenst aan de Kagerplassen en kan met een gerust hart groen genoemd worden. Er lopen geen wegen naar toe, slechts paden. Wat ook opvalt is dat zich in het hogere gras nieuwe olifantenpaadjes aftekenen. Niet één of twee maar een heleboel. Dat wil dus zeggen dat mensen daar lopen en het struikgewas binnentreden. Een klein avontuur? Even weg van alles? Even geen meningen horen? Betrap ik mezelf er nu op dat dit best een prettige gedachte is, even geen gedachten of mening over mij? Ik realiseer me dat je in het dagelijks (economische) leven niets anders doet dan meningen geven. Over dingen, situaties, processen en anderen, heel veel over anderen. Zoveel dat je je zelf overslaat. Die tijd voor reflectie is er nu wel. Drie uur extra om precies te zijn, want dat is de reistijd die per dag ‘over’ is. We doen ons best.
De bal zoeft rakelings langs mijn hoofd. Een vuil en kapotgebeten tennisballetje. Een fractie van een seconde later schiet een grijze schim op vier poten langs mijn rechterbeen en heeft in een mum het balletje trefzeker in zijn bek. Het is onze gast op viervoeten, Nugget the Whippet. Het diertje haalt de 60 kilometer per uur met gemak. Net als jachtluipaarden komen de pootjes in ‘gallop’ twee keer van de grond los; één maal gekruist en één maal gestrekt. Dat is het geheim van hun snelheid. Doe daar een verbluffende wendbaarheid en de aerodynamische vormgeving van het smalle lange hoofd en lichaam met weggeklapte oren als technische slagroom op de snelheidstaart bij… en de vluchtende hazen zijn kansloos. Als de wind gaat dit hondenras achter de hazen aan. In het Engels heten ze ‘sighthounds’ omdat hun zicht 220 graden is. Elke beweging doet de oren spitsen en de houding is zo strak als een snaar en klaar voor de jacht. De haas is een tak geworden en als je ziet hoe die heen en weer geslingerd wordt begrijp je dat die haas echt kansloos is.
De whippets zijn gefokt door de mijnwerkers in Wales, die hadden het zo arm dat vlees niet op het menu stond. De greyhound, van de adel, werd gekruist met een welsh terrier en voila: de Whippet was geboren. De hazenvangst werd zo succesvol dat het verboden werd en toen begonnen de wedrennen. Ze bleken nog succesvoller. Een lief karakter, een ‘couch potato’ thuis en een bliksemschicht buiten. Een allemansvriend en met zijn flinterdunne huid en vacht een wezentje dat de warmte opzoekt, tegen je aan ligt en iets van 20 uur slaapt. Elke dag.
De eerste scheurtjes in het thuiszijn met zijn vieren ontstond rond Nugget. Marina ziet Nugget als een gezinslid, een halfmens. Olivier, de feitelijke ‘eigenaar’, ziet hem als een hond. Een lieve hond, maar toch een hond. Dat botst. Opmerkelijk te zien hoe die verschillende opvattingen onder het vergrootglas liggen. Ze hebben betrekking op wandelen, voedsel, op de bank of in de bench, etc. Het lijkt op het paradigma zoals wij mensen naar elkaar kijken, hoe we handelen, ratio versus emotie. Kijk je met je hoofd, of kijk je met je hart. Of kijk je met beiden. Dat laatste is in één mens verenigd niet eenvoudig. Als team of bedrijf een makkie zou je denken, zou je denken… Nugget legt zijn wondermooie koppie op mijn dijbeen en sluit behaaglijk zijn ogen als ik hem zachtjes over zijn kopje aai. Het is goed zo, laat de mensen maar, rare dieren.
Blijf zoveel mogelijk binnen, was je handen, en kom er goed doorheen.
Peter