Verhalen uit de Merenwijk 2: Haus am See

Net als de rest van de wereld is Viisionair Peter deze dagen voornamelijk in en rond zijn huis te vinden. Met het kleiner worden van zijn wereld, verruimt zijn blik op alles wat tot nog toe zo vanzelfsprekend leek. In ‘Verhalen uit de Merenwijk’ deelt Peter de komende periode zijn ervaringen.

Gisteravond kwamen mijn dochter Jet en vriend Olivier terug uit een eerder geplande 12 maanden durende zakelijke reis door Zuid-Amerika. Nog geen twee maanden na vertrek weer terug. De reis was een spookreis in lege vliegtuigen en op lege vliegvelden. Als ik ze ophaal van Schiphol staan mannen met lichtgevende toortsen de leegte te commanderen. Jet heeft gezichtsmaskers mee als cadeautje. Onze zoon woont in Londen met zijn Australische vriendin Chiomi. Haar jongste broer in Australië, zou gaan trouwen. Dat is samen met alle vluchten nu gecanceld. Zoon en vriendin wonen in een voormalig social housing ‘appartement’ van twee vierkante postzegel in Hackney. Beiden werken nu vanuit huis, de ultieme stresstest voor een prille relatie van een jong stel.

In de Merenwijk gaat de wekker vanochtend laat, om half 7 in plaats van 6.00 uur. Marina gaat de hond uitlaten en ik maak het ontbijt. De wereld om ons heen is vredig. Vogels in de buurt tjilpen, de centrale verwarming begint te suizen in de buizen. De radio mag van mij nog even blijven zwijgen. De koffie pruttelt en verspreidt een geur van huiselijkheid en veiligheid. Die neus van ons is een machtig instrument. De neus zal in ‘ik kan hem niet luchten of zien’ niet voor niets op de eerste plaats staan. Ik loop even de achtertuin in en snuif de prille lente op. Meteen voel je de rust in je lijf stromen. Misschien is dat wel het grootste drama dat we ons hebben laten overkomen, die afstand tot de natuur. Er wordt wel gezegd dat dit met Petrarca is begonnen op de Mont Ventoux, het eerste menselijke verslag van de natuur in het voorjaar van 1336, op 26 april om precies te zijn. Petrarca stond niet in de natuur, hij beschrijft het uitzicht als ware hij een buitenstaander. We zijn natuur, we zijn een met alles om ons heen, van microbe tot olifant. De mensheid heeft sinds de verlichting geleerd hoe we de natuur moeten controleren, besturen, beheersen en manipuleren om er van te kunnen profiteren. Het respect is goeddeels verdwenen.

Is deze crisis dé kans om onze roots te herontdekken? Om onze plek te omarmen en gewoon nu op te houden met dingen te maken die we niet nodig hebben. Het enige dat we echt nodig hebben is elkaar in respect en saamhorigheid. Dit begint aardig op een preek te lijken en dat is nu ook weer niet de bedoeling. Een tip van Marina: als de kindertjes moe zijn in haar klas gaan ze een half uur uit volle borst zingen. Dat schept lucht, letterlijk dus. Die extra zuurstof geeft nieuwe energie. Dus beste lezers, ga straks net als de Italianen even op een balkon staan of in je tuin. En zing voor jezelf, zing voor de natuur, zing voor je buren, maar doe het, ga zingen. Zing je lievelingslied. En als je heel, heel stil bent kun je heel misschien mij horen meezingen:

Und am Ende der Straße steht ein Haus am See
Orangenbaumblätter liegen auf dem Weg
Ich hab’ zwanzig Kinder meine Frau ist schön
Hmm, alle kommen vorbei, ich brauch’ nie rauszugehen

Peter Fox – ‘Haus am See’

Blijf zoveel mogelijk binnen, was je handen, en kom er goed doorheen.
Peter